Efekt wydalenia automatu w Rubiera (RE), Rada Stanu przyjmuje odwołanie operatora i skazuje gminę na pokrycie kosztów sądowych

Rada Stanu wydała decyzję w sprawie jurysdykcji w sprawie odwołania złożonego przez firmę hazardową, reprezentowaną i bronioną przez prawnika
Cino Benelli (na zdjęciu) przeciwko Gminie Rubiera (RE), przyjmuje ją i w efekcie „w ramach zmiany zaskarżonego wyroku przyjmuje apelację pierwszego stopnia (Tar Emilia Romagna Parma) i uchyla postanowienie z dnia 20 sierpnia 2018 r. n 480, przepisy z dnia 22 sierpnia 2018 r. prod. N. 11732/8-4 i 24 sierpnia 2018 r. prot. nr 11832/8-4 Naczelnika IV Sektora – Terytorium i działalność gospodarcza Gminy Rubiera oraz uchwała z dnia 4 grudnia 16 r. nr 2017 Rady Miejskiej Rubiera w jedynej części, w której uwzględniają igrzyska zarządzaną przez odwołującego (...) salę zlokalizowaną w niedopuszczalnej odległości od wrażliwej szkoły podstawowej (...) i nakazanie jej przeniesienia lub zamknięcia, z zastrzeżeniem pozostałych. potępia gminę Rubiera do spłaty (firma zajmująca się grami) koszty wyroku, które ustala się na kwotę 5.000 EUR (pięć tysięcy/00), plus zwrot kosztów ryczałtowych i akcesoriów prawnych, jeśli są wymagane”.

ZROBIONE i DOBRE

„Spółka wnosząca odwołanie, która wstąpiła przez inkorporację we wszystkie stosunki prawne należące do (...), spółki wnoszącej odwołanie w pierwszym stopniu, przejęła z tego powodu od tej ostatniej zarządzanie zakładem bukmacherskim mieszczącym się w Rubiera, ( ...) (odwołanie, s. 2-3, stan faktyczny w sprawie bezsporny), a w skrajnym podsumowaniu kwestionuje przywołane w motto czynności, z których wynikałaby konieczność zamknięcia lub przeniesienia samej sali w obrębie przez pewien okres, ponieważ znajduje się w niedozwolonej odległości od tzw. miejsca. wrażliwe zgodnie z ustawodawstwem, które jest bezpośrednio zilustrowane.

Zgodnie z art. 6 ust. 2 bis ustawy regionalnej Emilia Romagna nr 4 z dnia 2013 lipca 5 r., w Regionie tym obowiązuje zakaz prowadzenia salonów gier i zakładów bukmacherskich „w lokalach, które znajdują się w odległości mniejszej niż pięćset metrów, liczonej według do krótszej trasy pieszej, z następujących wrażliwych miejsc: szkół wszystkich typów i poziomów, miejsc kultu, obiektów sportowych, obiektów mieszkalnych lub półmieszkalnych działających w sektorze zdrowotnym lub społeczno-zdrowotnym, obiektów noclegowych dla kategorii chronionych, miejsc, w których młodzi ludzie i
głośniki”, przedstawiając w ten sposób płytę CD. miernik odległości na ten temat.

Za pomocą specjalnego rozporządzenia, zatwierdzonego uchwałą nr 12 z dnia 2017 czerwca 831 r., Rada Regionalna wdrożyła następnie ten przepis i, w skrócie, zobowiązała gminy do sporządzenia mapy swojego terytorium i zorganizowania przeniesienia lub zamknięcia oddalonych przedsiębiorstw. nieregularny.

Ustawami, o których mowa w motto, Gmina zamierzała zatem zastosować się do ww. ustawy i przepisów regionalnych.
4.1 Przede wszystkim uchwałą nr 16 Rady z dnia 2017 grudnia 187 r. (dok. 4 w stopniu I stopnia) zatwierdziła kartowanie miejsc wrażliwych; uchwałą z dnia 20 sierpnia 2018 r. nr 480 właściwego Kierownika (dok. 1 w stopniu I stopnia) zidentyfikowano następnie podmioty gospodarcze zlokalizowane w niedopuszczalnej odległości od tych wrażliwych miejsc, a wśród nich salon zakładów prowadzony przez (...) , gdyż rzekomo znajdował się zaledwie 280 metrów od placówki oświatowej, szkoły podstawowej (...)”.
4.2 W związku z tym Gmina, zgodnie z postanowieniem z dnia 22 sierpnia 2018 r. prod. N. 11732/8-4 właściwego Zarządcy (dok. 2 w stopniu I stopnia apelacyjnego) zwrócił się do ówczesnego kierownika z prośbą o przeniesienie przedmiotowego pomieszczenia do powierzchni dozwolonej lub o jego zamknięcie; kolejnym aktem z dnia 24 sierpnia 2018 r. prot. nr 11832/8-4, również od Zarządcy (dok. 3 w pierwszym stopniu wnoszącego odwołanie), następnie zażądał oświadczenia zawierającego dane identyfikacyjne różnych posiadanych automatów do gry oraz datę wygaśnięcia powiązanych koncesji.

Zdaniem lepiej zasygnalizowanym w motto TRA oddalił skargę pierwotnej spółki zarządzającej halą na wspomniane akty Urzędu Miejskiego; podsumowując iw sposób logiczny uznał wskazaną powyżej kwestię legalności konstytucyjnej prawa regionalnego za oczywiście bezzasadną, w związku z czym uznał, że przepisy stosowane przez Gminę w jego stosowaniu są zgodne z prawem. W szczególności TRA uznał, że rada gminy ma kompetencje do wskazania miejsc wrażliwych, a zastosowana przez nią procedura jest prawidłowa; uznał także, że wskazana powyżej odległość 280 metrów została obliczona prawidłowo i uznała, że ​​nie doszło do zarzucanego naruszenia prawa do wolnej inicjatywy gospodarczej, o którym mowa w art. 41 Konstytucji, gdyż nie wykazano niemożności przeniesienia pomieszczenia.

Wyżej wymieniona spółka przejmująca złożyła apelację od tego wyroku, zawierającą trzy następujące powody.
6.1 W przypadku pierwszego z nich wyprowadza fałszywe założenie i utrzymuje, że w zaskarżonym zdaniu nie uwzględniono błędu popełnionego przez Gminę przy obliczaniu wspomnianej powyżej odległości 280 metrów, która na podstawie prawidłowego obliczenia zamiast tego być równe co najmniej 523 metry, a zatem zgodne z obecnie wyjaśnionymi terminami.
6.1.1 Regionalne rozporządzenie wykonawcze nr 831/2017 stanowi, że „najkrótszą trasę dla pieszych”, którą należy uwzględnić zgodnie z ustawą regionalną nr 5/2013 do obliczenia odległości, należy mierzyć „od wejścia uznawanego za główne odpowiednio do sali gier lub zakłady lub firma, w której urządzenie jest zainstalowane, oraz lokalizacja poufna”.
6.1.2 Jako uzupełnienie zaskarżony przepis 480/2018 (dok. 1 w apelacji I stopnia, cyt.) stanowi, że obliczenia dokonuje się „od wejścia głównego, precyzując, że obliczenia należy dokonać od strony linie środkowe tych wejść, co w przypadku budynków bez numeru ulicy (np. kościoły) obliczenia należy przeprowadzić od linii środkowej wejścia centralnego fasady głównej oraz że w przypadku miejsc wrażliwych lub zabaw na terenach wyposażonych w tereny zielone lub dziedzińce, za wejście należy uwzględnić drzwi wejściowe do budynku, a nie wejście do przynależności”, a także „wg najkrótszej ścieżki dla pieszych, przy czym za definicję ścieżki pieszej można uznać jedynie tę podaną bo według sztuki. 190 dekretu legislacyjnego 285/1992 i późniejsze zmiany Nowego Kodeksu Drogowego”. Innymi słowy, zdaniem strony wnoszącej odwołanie, uwzględnia się ścieżkę, którą piesi mogą zgodnie z prawem podążać, z poszanowaniem zasad ustanowionych dla ich ruchu.
6.1.3 Z kolei art. 190 dekretu legislacyjnego. 30 kwietnia 1992 r. nr 285 stwierdza, co jest tutaj interesujące, że „Piesi muszą poruszać się po chodnikach, peronach, alejach i innych przeznaczonych dla nich przestrzeniach; jeżeli ich brakuje, są one zagracone, przerwane lub niewystarczające, muszą one krążyć po krawędzi jezdni przeciwnej do kierunku jazdy pojazdów, tak aby powodować jak najmniejsze utrudnienia w ruchu... (ust. 1)” oraz że „ Piesi chcąc przejść przez jezdnię muszą skorzystać z przejść dla pieszych, przejść podziemnych i wiaduktów. Jeżeli takich nie ma lub są one oddalone od przejścia granicznego o więcej niż sto metrów, pieszy może przechodzić przez jezdnię wyłącznie w kierunku prostopadłym, z zachowaniem niezbędnej uwagi, aby uniknąć sytuacji niebezpiecznych dla siebie lub innych (ust. 2)”.
6.1.4 Mając na uwadze powyższe, zdaniem strony wnoszącej odwołanie, która na poparcie swojej działalności przedstawiła stronę doradztwa technicznego, w tym przypadku ciąg pieszy pomiędzy jej punktem bukmacherskim a ww. szkołą (...), został wykonany z uwzględnieniem przepisów kodeksu drogowego, w najmniej korzystnej hipotezie mierzyłaby 523 metry, a więc ponad 500.
6.1.5 Sędzia Pierwszej Instancji odrzucił ten zarzut, argumentując na podstawie raportu wyjaśniającego sporządzonego przez gminę, z którego wynika, że ​​„organ przy obliczaniu odległości wziął pod uwagę najkrótszą możliwą dla pieszych trasę przejazdu dotarcie do sali zabaw rozpoczynając od szkoły, jest to z pewnością uzasadniony wybór, biorąc pod uwagę, że zgodnie z id quod plerumque accidit, biorąc pod uwagę dwie alternatywne trasy, z których każda umożliwia dotarcie z jednego miejsca zaczynając od drugiego, rozsądne jest oczekiwanie, że piesi wybiorą najkrótszą trasę i Więc
w przedmiotowej sprawie, że „wycięli” pod parking wskazany w operacie miejskim, a nie obeszli go dookoła, jak zaproponowała spółka”.
6.1.6 Zdaniem wnoszącego odwołanie nie byłoby to prawidłowe, gdyż rozpatrywana przez Gminę trasa wiązałaby się z dwoma zarzucanymi naruszeniami przepisów kodeksu drogowego, tj. przekroczeniem ulicy (...) w miejscu pozbawionym ruchu pieszego przejazdy, ale w odległości mniejszej niż 100 metrów od nich i przechodząc przez parking, aby następnie dotrzeć do ulicy (…).
6.2 Jako drugi powód podnosi naruszenie art. 42 TU 18 sierpnia 2000 n267 i utrzymuje, że kompetencja w zakresie wskazania miejsc wrażliwych nie należałaby do Rady, ale do Rady, ponieważ jest to akt planistyczny, który podlega zatwierdzeniu w ramach procedury urbanistycznej lub po przyjęciu i publikację podjętej uchwały w celu umożliwienia Państwu zgłaszania uwag.
6.3 Z trzeciego powodu podnosi kwestię konstytucyjnej legitymacji wspomnianego przepisu prawa regionalnego, zakładając, że wywołałby on skutek w postaci wydalenia własnej, autoryzowanej jako taka działalności z terytorium gmin, w których prowadzi go, bez zapewnienia ponadto jakiejkolwiek rekompensaty, oraz że naruszałoby to artykuły 3, 41, 42 i 117 Konstytucji, ponieważ stanowiłoby środek nieuzasadniony, także dlatego, że rzekomo działa wstecz.

Gmina sprzeciwiła się pismem z dnia 15 marca 2022 r. oraz pismem z dnia 22 lutego 2024 r. i wniosła o oddalenie odwołania.

W odpowiedzi z dnia 4 marca 2024 r. wnosząca odwołanie spółka podtrzymała swoje rzekome powody.

Instytut (...), do którego administracyjnie należy szkoła (...), został także powołany aktem z dnia 25 marca 2024 r., wracając do wymiaru sprawiedliwości.

Na rozprawie publicznej w dniu 27 marca 2024 r. Sekcja podtrzymała odwołanie od decyzji.

Pierwszy podniesiony zarzut odwołania jest zasadny i absorbującyw następującym brzmieniu.
11.1 To, co twierdzi strona wnosząca odwołanie, jest prawidłowe, tj. że najkrótsza trasa dla pieszych, istotna zgodnie z ustawodawstwem regionalnym dla ustalenia, czy dana firma znajduje się w dozwolonej odległości, czy też nie, musi zostać obliczona zgodnie z przepisami kodeksu drogowego oraz szczegół sztuki. 190 powyżej, dotyczący ruchu pieszych. Wynika to przede wszystkim ze względów logicznych: uchwała Rady Regionalnej nr 831/2017 nie jest w tej kwestii jednoznaczna, ale jest całkowicie jasne, że przy obliczaniu danej trasy nie można jej uznać za trasę zgodnie z prawem niepraktyczne. W niniejszej sprawie istnieje jednak wyraźne samoograniczenie administracji w tym sensie, gdyż chęć odniesienia się do tego kryterium wyrażona jest także w kwestionowanym przepisie 480/2018 (dok. 1 wnoszącego odwołanie I instancji, cyt. ).
11.2 W niniejszej sprawie nie kwestionowano odtworzenia stanu miejsc zawartego w ekspertyzie cytowanej powyżej, w szczególności w § 6.1.6. Na podstawie tej rekonstrukcji należy zatem stwierdzić, że trasa dla pieszych została obliczona przez Gminę bez poszanowania art. 190 cytowanych. Nie dotyczy to, jak określono dla jasności, przechodzenia przez parking rozpatrywany przez Gminę, gdyż żadne prawo nie zabrania poruszania się pieszych w tego typu obszarach, co jest logicznie realizowane, biorąc pod uwagę konieczność dotarcia do: dokładnie, zaparkowane samochody. Dotyczy to jednak przejść dla pieszych, gdyż pomiar prowadzony przez Gminę zakłada, że ​​piesi przechodzą przez jezdnię w miejscu niedozwolonym, podczas gdy zgodnie z prawem powinni zamiast tego korzystać z przejścia dla pieszych znajdującego się w pobliżu, w użytecznej odległości.
11.3 Zakładając w zamian przestrzeganie przepisów art. 190 w danym punkcie, prawidłowo obliczona odległość wynosi co najmniej 523 metry, o których mowa w § 6.1.4 powyżej, czyli wartość dozwolona.
11.4 Gmina odpowiedziała, w sposób określony w zaskarżonym zdaniu, że przekroczenie miejsca, które jest niedozwolone, byłoby normalnym zjawiskiem, jednak tej kolejności poglądów nie można podzielać, ponieważ ostatecznie prowadziłaby ona do postawienia zarzutów niewinnej stronie, stronę wnoszącą odwołanie, skutki czynu niedozwolonego innej osoby.
11.5 Zaakceptowanie przedmiotowego powodu pozwala stronie wnoszącej odwołanie osiągnąć dobro życia, dla którego działał, lub utrzymać działalność gospodarczą w dotychczasowej lokalizacji; jest zatem absorbujący, biorąc pod uwagę, że sama strona nie mogłaby uzyskać większej korzyści z zbadania przedstawionych dodatkowych powodów.

Należy zatem uwzględnić skargę pierwszego stopnia, ze skutkami określonymi w postanowieniu, tj. ze stwierdzeniem nieważności zaskarżonych aktów w części, w której dotyczą one salonu gier strony wnoszącej odwołanie. Wydatki następują po stronie przegrywającej i są płacone zgodnie z przepisami, w kwocie odpowiadającej parametrom określonym w dekrecie ministerialnym z dnia 13 sierpnia 2022 r. nr 147 dla sprawy o nieokreślonej wartości i średniej złożoności; można je zrekompensować Instytutowi (...), który w zasadzie nie prowadził działalności obronnej. Nic jednak na wydatki w
wobec Ministerstwa, które nie zostało utworzone”.